Αγαπόρνις (lovebirds)
Πρόκειται για είδος παπαγάλου της οικογένειας των ψιττακίδων. Ζει κυρίως στην Αιθιοπία και στην Μαδαγασκάρη. Είναι από τα πιο κοινά είδη κατοικίδιων παπαγάλων.
Το μέγεθός τους είναι μικρό περίπου 12-17 εκατοστά και ζυγίζουν 40-60 γραμμάρια.
Στη φύση ζουν σε σμήνη, όμως είναι μονογαμικά πουλιά. Το όνομα που έχουν (lovebirds) το έχουν αποκτήσει εξαιτίας της αξιοσημείωτης αφοσίωσης που επιδεικνύουν ο ένας σύντροφος προς τον άλλο. Φτάνουν δε σε σημείο που αν ψοφήσει το ένα, ακολουθεί και το άλλο.
Τα Lovebirds είναι πολύ φωνητικά πουλιά, παράγουν δυνατό, υψίσυχνο θόρυβο. Μερικά κάνουν θόρυβο όλη την ημέρα, ειδικά κατά την αυγή και το σούρουπο. Αυτή είναι μια φυσιολογική συμπεριφορά των παπαγάλων κατά την οποία στο κοπάδι καλούν ο ένας τον άλλο πριν από την έναρξη της ημέρας και λίγο πριν αναπαυθούν για τη νύχτα.
Χαρακτηριστικό γνώρισμα αυτών των παπαγάλων είναι το κόκκινο ράμφος και η κοντή ουρά. Τα χρώματά τους ποικίλουν ανάλογα με το είδη που θα αναπτύξουμε παρακάτω.
Αν κάποιος επιχειρήσει να τα κάνει να μιλήσουν, σίγουρα θα αποτύχει, διότι δεν μπορούν όπως άλλα είδη παπαγάλων να μιμηθούν την ανθρώπινη φωνή. Μιμούνται όμως με επιτυχία άλλους ήχους.
Ο ιδιοκτήτης αυτών των πουλιών θα πρέπει να τα χειρίζεται με ήρεμες κινήσεις, διότι αν τα lovebirds στρεσαριστούν τότε έχουν την τάση να αυτοτραυματίζονται μαδώντας τα φτερά τους.
Η διατροφή τους αποτελείται από σπόρους για εξωτικά πουλιά. Μπορούμε όμως να προσθέτουμε στο διαιτολόγιό τους διάφορα λαχανικά και φρούτα.
Μετά το πέρασμα ενός έτους κάποιος μπορεί να διαπιστώσει το φύλο των παπαγάλων του. Το θηλυκό συνήθως σκίζει χαρτιά για να φτιάξει φωλιά και το αρσενικό ταΐζει την θηλυκιά. Βέβαια, ακόμη και αυτά τα δείγματα συμπεριφορών δεν εξασφαλίζουν με ασφάλεια τον διαχωρισμό του φύλου. Γι’ αυτό οι ειδικοί συστήνουν την εξέταση DNA. Επειδή αυτό όμως είναι δύσκολο να το κάνει κάθε ιδιοκτήτης, ορισμένοι ειδικοί μπορούν να καταλάβουν το φύλο με την ψηλάφηση των γεννητικών οργάνων.
Για τον παραπάνω λόγο η αναπαραγωγή των αγαπόρνις είναι μια δύσκολη υπόθεση για έναν ερασιτέχνη. Αν όμως επιτευχθεί, η θηλυκιά γεννά 2-6 αυγά τα οποία επωάζει για 21-23 ημέρες. Και οι δύο σύντροφοι αναλαμβάνουν την φροντίδα και το τάισμα των νεοσσών για ενάμιση περίπου μήνα.
Το είδος αυτό μπορεί να ζήσει από 10-15 χρόνια.
Υπάρχουν 9 διαφορετικά είδη Lovebirds:
Masked Lovebird ή
(Agapornis personatus), με ροδακινί πρόσωπο. (Μέγεθος 14 εκατοστά. Χρώμα Κίτρινο και πράσινο. Έχει γαλάζια φτερά στην ουρά).
Agapornis fischeri (Μέγεθος 14 εκατοστά. Κυρίως πράσινο, πορτοκαλί άνω σώμα και το κεφάλι, μπλε κάτω μέρος της πλάτης και στους γλουτούς, κόκκινο ράμφος.
Nyasa Lovebird
(Agapornis lilianae) (Μέγεθος 13 εκατοστά. Κυρίως πράσινου χρώματος. Το κεφάλι είναι πορτοκαλί με κόκκινο ράμφος).
- Agapornisnis nigrigenis (Μέγεθος 14 εκατοστά. Κυρίως πράσινο με αποχρώσεις καφέ-μαύρο στα μάγουλα και το λαιμό, κοκκινωπό-καφέ μέτωπο και πορτοκαλί άνω μέρος του θώρακα, κόκκινο ράμφος).
Agapornis roseicollis (Μέγεθος 15 cm. Κυρίως πράσινο, πορτοκαλί πρόσωπο, μπλε κάτω μέρος στην πλάτη και στους γλουτούς, χρώμα του κέρατου στο ράμφος)-
Γεωγραφική Περιοχή
Ζουν τη βορειοδυτική γωνία της Νότιας Αφρικής, στην δυτική Ναμίμπια, και στη νοτιοδυτική Αγκόλα. Το είδος αυτό εξαιτίας της απαράμιλλης ομορφιάς του εξάγεται στην αιχμαλωσία σε πολλά μέρη του κόσμου.
Ενδιαίτημα
Τα agapornis roseicollis ζουν σε ξηρές περιοχές που διαθέτουν μόνιμα στάσιμα νερά. Οι προτιμώμενες περιοχές ποικίλλουν συνήθως όμως τα συναντάμε σε υψόμετρα άνω των 1500 m. Χωρίς αυτό να αποκλείει και την περίπτωση να τα συναντήσουμε και σε μηδενικά ύψη.
Φυσική Περιγραφή
Το Agapornis roseicollis θεωρείται ως ένα από τα πιο όμορφα είδη lovebird. Αυτά τα πουλιά ζυγίζουν περίπου 55 g, και έχουν μήκος 15 εκατοστά. Τα θηλυκά τείνουν να είναι ελαφρώς βαρύτερα από τα αρσενικά.
Ανάλογα με την ηλικία και σε μικρότερο βαθμό ανάλογα με την σεξουαλικότητα παρουσιάζουν διακυμάνσεις στο χρωματισμό. Τα αρσενικά έχουν ρόδινα ροζ μέτωπα, πηγούνια, λαιμοί, άνω στήθος και τα μάγουλα. Το υπόλοιπο του σώματος είναι συνήθως έντονο πράσινο, αν και η κάτω πλευρά είναι ελαφρώς πιο ανοιχτόχρωμη. Τα πόδια είναι ένα μείγμα πρασινωπού-γκρι και το ράμφος κερατίνου-χρώματος. Το κιλότο και τα φτερά καλύπτονται ως την ουρά είναι φωτεινά μπλε. Τα φτερά της ουράς είναι πράσινα με μπλε άκρες, αλλά και όλα τα κεντρικά φτερά έχουν μια μαύρη ζώνη με κόκκινες κηλίδες προς το τέλος. Τα θηλυκά του είδους αυτού είναι πολύ παρόμοια, αλλά ελαφρώς πιό θαμπά στο χρώμα.
Τα νεαρά αρχικά έχουν πολύ πιο ανοιχτόχρωμο πρόσωπο από τους ενήλικες.
Υπάρχουν δύο υποείδη του Α. roseicollis. αυτά είναι τα Αgapornis roseicollis roseicollis, και τα Αagpornis roseicollis catumbella. Tα Agapornis roseicollis catumbella μπορούν να αναγνωριστούν από τα φωτεινότερα χρώματά της. Ο λαιμός είναι πολύ πιο κόκκινος με ένα άγγιγμα της λεβάντας. Το πράσινο χρώμα είναι πολύ βαθύτερο, και οι γλουτοί είναι πιο μοβ από το μπλε. Το ράμφος είναι επίσης πολύ διαφορετικό από αυτό που περιγράφεται παραπάνω είναι λευκό με πράσινες κουκκίδες. Τα Agapornis roseicollis catumbella τα συναντάμε λιγότερο συχνά από ό, τι τα roseicollis Αgapornis roseicollis, και κατοικούν συνήθως στη μικρή περιοχή της Benguela, η οποία είναι μια περιοχή της Αγκόλας.
Μία μπλε μετάλλαξη του είδους διατίθεται τόσο στην άγρια ζωή όσο και στην αιχμαλωσία, αν και δεν είναι ιδιαίτερα συχνή. Στην αιχμαλωσία, πολλές χρωματικές μεταλλάξεις αυτού του είδους έχουν αναπαραχθεί επιλεκτικά. (Rowan, 1983? Smith, 1979? Vriends, 1978)
Φυλετικός διμορφισμός θηλυκά μεγαλύτερα - αρσενικά πιο πολύχρωμα
Αναπαραγωγή
Ακόμη και από την ηλικία των δύο μηνών μπορούν να ζευγαρώσουν αυτά τα πουλιά. Το να ζευγαρώσουν ακόμη και αδέλφια μεταξύ τους δεν είναι ασυνήθιστο. Τα θηλυκά είναι κυρίαρχα αφήνοντας τους αρσενικούς να περιμένουν πριν πάρουν την έγκριση να πλησιάσουν.
Τα αρσενικά ταΐζουν τους συντρόφους τους κατά τη διάρκεια της ερωτοτροπίας. Επειδή η σίτιση είναι ένα σημαντικό συστατικό της αλληλεπίδρασης μεταξύ των συντρόφων, τα αρσενικά χρησιμοποιούν την τροφή για να προσελκύσουν τα θηλυκά. Το ξύσιμο είναι επίσης ένα σημαντικό συστατικό κατά τη διάρκεια της ερωτοτροπίας. Όταν ένας αρσενικός προσπαθεί να προσεγγίσει μια θηλυκιά, σέρνεται προς το μέρος πλαγίως. Αν αυτή φανεί επιθετική, τότε θα προσπαθήσει να την προσεγγίσει από την άλλη πλευρά.
Ζευγάρωμα Συστήματος μονογαμική
Τα Agapornis roseicollis έχει παρατηρηθεί πως στην άγρια φύση ζευγαρώνει εποχιακά, αλλά σε αιχμαλωσία μπορεί να αναπαράγεται όλο το χρόνο. Τα αυγά τους έχουν μέγεθος 23,5 x 17,3 χιλιοστά κατά μέσο όρο, και γενούν 4-6 αυγά σε μία σεζόν. Στην αιχμαλωσία όμως μπορεί να γεννήσουν ακόμη και 8. Τα αυγά εκκολάπτονται μετά από περίπου 23 ημέρες επώασης, και τα μικρά πετούν σε περίπου 43 ημέρες μετά την εκκόλαψή τους .
Στην αιχμαλωσία, τα νεαρά παραμένουν εξαρτημένα από τους γονείς τους για δύο ακόμα εβδομάδες και συχνά πετούν πίσω στη φωλιά για να ταϊστούν. Αυτό συμβαίνει για όσο το επιτρέπουν οι γονείς. Όταν ο νεαρός αφήσει τη φωλιά μετά από περίπου 42 ημέρες, είναι έτοιμος για να πετάξει.
Διάρκεια ζωής / μακροζωία
Η τυπική διάρκεια ζωής σε συνθήκες αιχμαλωσίας των Α. roseicollis κυμαίνεται από 15 έως 25 έτη. Δεν είναι γνωστό τι περιορίζει τη διάρκεια ζωής αυτού του είδους. Δεν είναι επίσης γνωστό ποια είναι η τυπική διάρκεια ζωής στη φύση αν και είναι πιθανό να είναι μικρότερη από εκείνη που παρατηρήθηκε σε αιχμαλωσία. (De Grahl, 1984)
Συμπεριφορά
Τα Agapornis roseicollis είναι ένα πολύ κοινωνικά πουλιά. Τείνουν να κινούνται σε κοπάδια τουλάχιστον 5 ατόμων. Χαρακτηριστική σε μέγεθος ομάδα είναι από 5-20 πουλιά. Ομάδες όμως και 100 ατόμων δεν είναι ασυνήθιστο.
Η ταχύτητα πτήσης τους είναι 58 km / h. Αυτά τα πουλιά μπορούν να ανέβουν κατακόρυφα τοιχώματα χρησιμοποιώντας τα πόδια και το ράμφος, συχνά χτυπώντας δυνατά τα φτερά τους ταχύτατα διευκολύνουν την κίνηση.
Ακόμη και η κολύμβηση είναι συμπεριφορά που παρατηρήθηκε σε αυτά τα πουλιά, αλλά είναι πολύ λιγότερο κοινή από ό, τι σε άλλα είδη Agapornis.
Όταν κάνει κρύο, τα πουλιά φουσκώνουν τα φτερά τους και συνωστίζονται σε ζεύγη ή σε ομάδες των 4 ή 5 ατόμων για την διατήρηση της θερμότητας.
Τα Agapornis roseicollis κοιμούνται τη νύχτα και δραστηριοποιούνται μέσα στην ημέρα.Επικοινωνία και την αντίληψη
Αυτό το lovebird κάνει έναν απότομο διαπεραστικό θόρυβο. Αυτό μπορεί να δοθεί ως ένας ενιαίος ήχο ή σαν μια σειρά από ηχητικές σημάνσεις.
Τα κανάλια επικοινωνίας που χρησιμοποιούν είναι οπτικά αλλά και ακουστικά.
Διατροφικές συνήθειες
Τα Agapornis roseicollis συνήθως τρέφονται με σπόρους, ειδικά τους σπόρους που προέρχονται από τον οικότοπό του, όπως αυτοί από το είδος Albizia-ακακία. Τρώει τους σπόρους είτε επιλέγοντας τους από την καλλιέργεια φυτών είτε από το έδαφος, στη συνέχεια τους αποφλοιώνουν γρήγορα χρησιμοποιώντας τη γλώσσα, την κάτω γνάθο και την αιχμή του δόρατος της άνω γνάθου. Τρέφονται επίσης με λουλούδια από το μάδημα αποκόπτοντας τα πέταλα με το ράμφος. Πίνουν νερό αρκετές φορές την ημέρα, προκειμένου να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις της ζέστη, και της ξηρασίας στο φυσικό περιβάλλον στο οποίο ζουν. (Rowan, 1983)
Τα Agapornis roseicollis είναι αγαπητά εξαιτίας της όμορφης εμφάνισής τους, στους φυσικούς τους όμως βιότοπους διώκονται συχνά από τους αγρότες προκαλούν ζημιές στις καλλιέργειες σπόρων των αγροτών. Αυτό έχει προκαλέσει ραγδαία μείωση του πληθυσμού τους. Επί του παρόντος δεν θεωρείται ως απειλούμενο είδος με εξαφάνιση.
Άλλα Σχόλια
Τα Agapornis roseicollis έχουν μια μακρά ιστορία εκτροφής. Σε καθεστώς αιχμαλωσίας πολλά έχουμε να πούμε γι’ αυτό. Πρώτη φορά τα συναντάμε σε αιχμαλωσία το 1869. (Smith, 1979)
Παραπομπές
De Grahl, W. 1984. Το Parrot οικογένεια. Νέα Υόρκη: Arco Publishing, Inc.
Rowan, M. 1983. Η Περιστέρια, παπαγάλοι, Louries και κούκοι της Νότιας Αφρικής. Claremont, Νότια Αφρική: David Phillip.
Smith, G. 1979. Lovebirds και Συναφών παπαγάλοι. Λονδίνο: Paul Elek Ltd.
Vriends, M. 1978. Εγκυκλοπαίδεια πιτσουνάκια. Neptune, NJ: TFH Publications, Inc.
Agapornis Taranta (Μέγεθος16,5. Κυρίως πράσινο, με κόκκινο ράμφος, ορισμένα πουλιά έχουν μαύρα φτερά. Σεξουαλικός διμορφισμός: μόνο το αρσενικό έχει κόκκινο στο μέτωπο και το στέμμα, το φτέρωμα των θηλυκών είναι πάντοτε πράσινο).
Agapornis pullarius (Μέγεθος 15 cm. Κυρίως πράσινο με κόκκινο χρώμα στο πάνω μέρος του λαιμού και του προσώπου. Σεξουαλικός διμορφισμός: το αρσενικό έχει πιο εκτεταμένο και πιο σκούρο κόκκινο χρώμα στο πρόσωπο και στο κεφάλι, επίσης, το αρσενικό έχει πιο σκούρο κόκκινο ράμφος από το θηλυκό).
Agapornis canus (Μέγεθος 13 εκατοστά. Κυρίως πράσινο με πιο σκούρο πράσινο στην πλάτη, ανοικτό γκρι ράμφος. Σεξουαλικός διμορφισμός: Το αρσενικό έχει γκρι χρώμα στο πάνω μέρος του σώματος, στο λαιμό και στο κεφάλι).
- Agapornis swindernianus (Μέγεθος 13,5 εκατοστά. Κυρίως πράσινο με καφέ κολάρο το οποίο έχει μία μαύρη απόχρωση στο πίσω μέρος του λαιμού. Σκούρο γκρι / μαύρο ράμφος).
Βιβλιογραφία
- https://petbirds.gr
- https://en.wikipedia.org
- Εγκυκλοπαίδεια Δομή, τόμος, 1, σελ.95, εκδ. 2002-2004
)