Ζω το θαυμαστό ταξίδι του Νιλς Χόλγκερσον...

           Υπάρχει ένα ερώτημα: Γιατί όλοι εμείς που ασχολούμαστε με τα πουλιά και την αναπαραγωγή τους αισθανόμαστε κάπως περίεργα; Κάτι μας συνεπαίρνει σ' αυτήν την όλη διαδικασία. Έχουμε αλλαξοκαιριές ψυχολογικού τύπου όπως λέμε.... άλλοτε νιώθουμε χαρά, άλλοτε πίκρα γιατί χάσαμε ένα πουλάκι ή γιατί το αυγό ήταν άσπορο κ.α.
           Συμμετέχουμε ενεργά σε μια ξεχωριστή από τη δική μας κοινωνία. Την κοινωνία των πουλιών. Τα πουλιά ζουν σε άμεση εξάρτηση με μας, μιας που εμείς είμαστε γι' αυτά οι μικροί θεοί τους. Βέβαια ας μη πιστέψουμε ποτέ πως είμαστε όντως θεοί γι' αυτά γιατί εκείνα γνωρίζουν τον Όντως Δημιουργό τους. Βλέπε ιστορίες με τον γέροντα Παϊσιο κ.α. Πάντως αν εμείς δεν τα φροντίσουμε σωστά εκείνα σίγουρα θα αφανιστούν. Ο Θεός τα εμπιστεύτηκε στα χέρια μας...
          Το κοπάδι ζει σε άμεση εξάρτηση με μας. Αλλά και για μας το κοπάδι είναι το "θαυμαστό ταξίδι του Νιλς Χόλγκερσον". Ταξιδεύουμε μαζί μ' αυτά και μαθαίνουμε απ' αυτά.
         Μαθαίνουμε πως το κάθε πουλί έχει τη δική του προσωπικότητα. Τις δικές του ανάγκες. Κοινωνικοποιείται διαφορετικά το κάθε πουλί στο κοπάδι και με μας.  Αλλά και μεις έχουμε μία διαφορετική και ξεχωριστή επικοινωνία με το κάθε πτηνό.
         Ευχαριστούμε λοιπόν πολύ τον καλό Θεό που μας χάρισε αυτή την εμπειρία. Την εμπειρία ενός θαυμαστού ταξιδιού...